ನನಗೆ ಪ್ರತೀ ಬಾರಿಯೂ ಕಾಡುವ ಪ್ರಶ್ನೆ ಮತ್ತು ಉತ್ತರ ಸಿಗದ ಪ್ರಶ್ನೆಯೂ ಇದೇ.
ದೂರದ ನಗರದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಹಳ್ಳಿಯ ಸುಖವನ್ನು ವರ್ಣಿಸುವುದರಲ್ಲೇ ಕಾಲವನ್ನು ಏಕೆ ಕಳೆಯುತ್ತಾರೆ ? ಮೂಲಭೂತವಾಗಿ ಆನನೋ. . ಅವಳೋ. . ಹಳ್ಳಿಯಿಂದಲೇ ಹೋದವರು.ಹಾಗಿದ್ದರೆ ಮತ್ಯಾಕೆ ಈ ಸುಖವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋದ ?.ನನ್ನ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಉತ್ತರವೇ ಇಲ್ಲ. .!.
ಅಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಾ ಇದ್ದದ್ದು ತಾಲೂಕಿನ ಸಾಹಿತ್ಯ ಸಮ್ಮೇಳನ.
ಸಾಹಿತ್ಯದ ಸಮ್ಮೇಳನ ಎಂದಾಗ ವಿವಿಧ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳು ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತದೆ.ನಾನು ಗಮನಿಸಿದ, ಕೇಳಿದ ಅಷ್ಟೂ ಗೋಷ್ಟಿಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಮಣ್ಣಿನ ಸ್ಪರ್ಶ ಇತ್ತು.ಆದರೆ ಕೊನೆಗೆ ಎಲ್ಲೋ ಒಂದು ಕಡೆ ಅದು ಮತ್ತೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದದ್ದು ವಾಸ್ತವಿಕತೆಗಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ವೈಭವೀಕರಣದ ಕಡೆಗೇ. ಹಳ್ಳಿಯಿಂದ “ನಗರದ ಕಾಂಕ್ರೀಟು” ಕಾಡಿಗೆ ತೆರಳಿದ ಆತನೋ. . ಅವಳೋ. . ಇಂದು ಹಳ್ಳಿಯೇ ಅಂದ. . ಇಲ್ಲಿಯ ಸುಖ ಅಲ್ಲಿಲ್ಲ ಎನ್ನುತ್ತಾನೆ. ಹಾಗೆ ಹೇಳುವುದರ ಜೊತೆಗೇ ಹಳ್ಳಿಗೇ ಮತ್ತೆ ಬರುತ್ತೇನೆ ಎಂಬ ಮನಸ್ಥಿತಿ ಏಕೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲ.ಬದುಕಿಗೆ . ಜೀವನೋಪಾಯಕ್ಕಾಗಿ ನಗರವೇ ಆಗಬೇಕು ಏಕೆ.ಗ್ರಾಮೀಣ ಭಾರತ ಅಂತ ಒಂದಿಗೆ. . ಹಳ್ಳಿ ಎಂಬ ಸುಂದರ ನಾಡಿದೆ ಇಲ್ಲಿಯೂ ಕೃಷಿ ಮಾಡಿಯೋ. . ಇತರ ಉದ್ಯೋಗ ಮಾಡಿಯೋ ಏಕೆ ಬದುಕು ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳಬಾರದು ?. ಭಾಷಣದಲ್ಲೋ. . ಗೋಷ್ಟಿಯಲ್ಲೋ ಹೇಳುವ ಹಾಗೆ ಇದು ಸುಂದರ ನಾಡು ಆದರೆ.ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಂದು ಸುಂದರ ಲೋಕ ಸೃಷ್ಟಿ ಮಾಡಬಹುದಲ್ಲಾ ?.
ಮೊನ್ನೆ ನಾನು ಕವಿಗೋಷ್ಟಿ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದೆ, ಅಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕು ಗೋಡೆಯ ನಡುವಿನ ಕುಟುಂಬದ ಕತೆ. . ಮಕ್ಕಳ ಬದುಕಿನ ಬಗ್ಗೆ ಕೇಳಿದ್ದೆ. ಇಷ್ಟಕ್ಕೂ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಅದೇ ಮಕ್ಕಳು ಸಣ್ಣ ನಗರದಿಂದ ದೊಡ್ಡ ನಗರಕ್ಕೆ ವಲಸೆ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ . ಅವರದೇ ಮಿತ್ರರು ಹೋಗುತ್ತಾರೆ.ಕನಿಷ್ಟ ಹಳ್ಳಿಯ ಸುಂದರ ಬದುಕನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಒಬ್ಬನನ್ನಾದರೂ ಇಲ್ಲಿಯೇ ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದಲ್ಲಾ ?, ಉಳಿದುಕೊಳ್ಲಬುದಲ್ಲಾ ?. ಅದು ಯಾಕೆ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಅಂದರೆ ಇದು ಸಾಹಿತ್ಯಕ್ಕಾಗಿ , ತನ್ನ ವೈಭವೀಕರಣಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರಾ ಅಂತ ಅರ್ಥವೇ?..
ಇದೆಲ್ಲಾ ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದ ನನಗೆ ಅನಿಸಿದ್ದು,
ಅಲ್ಲಿ ನಿಜವಾದ ಆತ್ಮಾನುಭವ . .ಹಳ್ಳಿಯ , ಕೃಷಿ ಗ್ರಾಮೀಣ ಬದುಕನ್ನು ಉಳಿಸುವುದು, ಕಟ್ಟಿಡುವುದು ಉದ್ದೇಶವೇ ಅಲ್ಲ. ಅದೊಂದು ಪಾಸಿಂಗ್. . ಸುಮ್ಮನೇ ಹರಟೆಯ ಹೊತ್ತು ಮಾತ್ರಾ .ಏಕೆಂದರೆ ಸಾಹಿತ್ಯ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಅಂದಾಕ್ಷಣ ಅಲ್ಲಿ ಒಂದಷ್ಟು ವಿವಾದ, ವಿಷಾದಗಳು,ಅನಗತ್ಯ ಸಂಗತಿಗಳು ಬೇಕೇ ಬೇಕು.ಹಾಗಾಗಿ ಹಾಗೇ ಸುಮ್ಮನೆ ಕುಳಿತು ಹೋಗುವುದೇ ಒಳ್ಳೆಯದೋ ಏನೋ ಅಂತ ಅನಿಸುತ್ತಿದೆ ಈಗೀಗ.
